Πριν κράξεις την Εθνική θυμήσου πόσες φορές σηκώθηκες από την καρέκλα και είπες «μπράβο μάγκες»
Τα δάκρυα δεν ταιριάζουν στην επίσημη αγαπημένη που ηττήθηκε από μια ανώτερη Τουρκία, αλλά αξίζει ένα μετάλλιο και πρέπει να το κατακτήσει.
Όποιος στέκεται στο δέντρο, κινδυνεύει να χάσει το δάσος. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί για όσους στάθηκαν ή σκοπεύουν να σταθούν στην ήττα της Εθνικής μπάσκετ από την Τουρκία στον ημιτελικό της Παρασκευής. Περιμένοντας από τον αντίστοιχο Κώστα Παπανικολάου του ποδοσφαίρου, εν προκειμένω τον αρχηγό της ποδοσφαιρικής Εθνικής Τάσο Μπακασέτα, να στείλει το δικό του -ενωτικό κι επιμορφωτικό- μήνυμα για τον αθλητισμό που ενώνει και δεν πρέπει μονίμως να αποτελεί πεδίο γκρίνιας και καφενειακών προσεγγίσεων από προπονητές της εξέδρας, οφείλουμε να παραδεχθούμε ορισμένα πράγματα...
«Χειροπέδες» Αταμάν στον Γιάννη και τρικ στην άμυνα
Η «επίσημη αγαπημένη» ηττήθηκε από την Τουρκία απόλυτα δίκαια. Ο Εργκίν Αταμάν, έχοντας τελικά και τον -πάντα πολύτιμο- Όσμαν στη διάθεσή του, προσάρμοσε όλο του το πλάνο στον Γιάννη Αντετοκούνμπο κι ας μην το παραδέχθηκε στο φινάλε της αναμέτρησης.
Τον στόχευσε ακόμη και στις πονηρές δηλώσεις του πριν από το παιχνίδι για τα δήθεν επιθετικά φάουλ που κάνει και... δεν του σφυρίζονται (σ.σ. χθες του σφυρίχτηκε ένα που δεν ήταν ούτε κατά διάνοια, αλλά αυτό έχει τη μικρότερη σημασία...). Ο Αταμάν επέλεξε να... πεθάνει ή να ζήσει, μη αφήνοντας την Εθνική να τρέξει και με «χειροπέδες» στον Giannis. Και τα κατάφερε περίφημα.
Ο γνώριμός μας, Τούρκος εκλέκτορας, τοποθέτησε τα δικά του «δέντρα» κάτω από τη ρακέτα για να σταματήσει τον Greek Freak. Μεταξύ μας, έκανε την πιο λογική επιλογή.
Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος τη δική του προπονητική γνώση για να καταλάβει ότι σταματώντας τον... οδοστρωτήρα, θα βραχυκυκλώσει την ελληνική μηχανή, θα χαλάσει το μυαλό όλου του συνόλου που καθοδήγησε μαεστρικά έως τα ημιτελικά ο Βασίλης Σπανούλης.
Στο μπάσκετ, έστω κι όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όπως στο παρελθόν, εξακολουθεί να ισχύει το «ενός ανδρός αρχή» μέσα στις τέσσερις γραμμές. Με το «ελάφι» των Μπακς να καλπάζει, πλάι του ανεβάζουν στροφές και όλοι οι υπόλοιποι. Από τη στιγμή, ωστόσο, που στο πυρηνικό όπλο της Ελλάδας, οι αντίπαλοι κατάφεραν να βάλουν σιγαστήρα, χρειαζόταν υπέρβαση στην υπέρβαση για να μη γείρει το παιχνίδι προς την κόκκινη πλευρά του παρκέ.
Λάθη, άγχος και ανετοιμότητα, αλλά...
Τα διαδοχικά λάθη, κάποια από αυτά παιδικά, δεν αντικατοπτρίζουν προφανώς την αξία των δικών μας διεθνών, αλλά οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το σύνολο της Τουρκίας ήταν πιο γεμάτο, πιο έτοιμο, με πιο πολλές και πιο ποιοτικές επιλογές.
Από 'κει και πέρα, θα είναι κρίμα κι άδικο να στήσουμε στο απόσπασμα αυτά τα παιδιά που παρά τα όποια λάθη τους, έσπασαν το -προσωπικό κι ομαδικό τους- ταβάνι. Όλοι τους πάλεψαν, πέρα από τον ασύγκριτο Γιάννη, από τους πιο έμπειρους Σλούκα, Παπανικολάου, Θανάση, Ντόρσεϊ, Λαρεντζάκη, Μήτογλου μέχρι τους νεότερους Καλαϊτζάκη, Τολιόπουλο, Κώστα, Σαμοντούροφ κι αν ξεχνάω κάποιους συμπαθάτε με...
Θα είναι άδικο να τους κρίνουμε για ένα και μόνο παιχνίδι που ουδείς στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων ούτε στο παρκέ, ούτε στον πάγκο. Το δίκαιο είναι να σκεφτούμε πόσες φορές αυτά τα παιδιά, μεγάλα ή μικρότερα, μας σήκωσαν από την καρέκλα, μας έκαναν να χειροκροτήσουμε, να πανηγυρίσουμε, να υψώσουμε τις γροθιές, να φωνάξουμε «μπράβο ρε μάγκες».
Ο Βασίλης Σπανούλης μίλησε για κακή μέρα, υπερβολική πίεση και... αχρείαστο άγχος που προκάλεσε αρνητική ενέργεια στη δική μας ομάδα και θετική στον αντίπαλο. Ισχύουν όλα! Όταν σε αυτή την ομάδα μπήκε το πιο μεγάλο «πρέπει», τίποτα δεν πήγε όπως θέλαμε και περιμέναμε, αλλά αυτό σε τελική ανάλυση είναι ο αθλητισμός.
Είναι αστείο -θεωρώ- να σταθούμε στα 22 λάθη, τα χαμένα ριμπάουντ, να αναλύσουμε το τι δεν πήγε σωστά. Τίποτα δεν πήγε σωστά χθες, αλλά όλα πήγαν άριστα σε ό,τι προηγήθηκε από το ξεκίνημα αυτής της μεγάλης προσπάθειας. Κι αν δεν μας πιστεύετε, σκεφτείτε πού ήταν χθες και τις προηγούμενες μέρες υπερδυνάμεις του αθλήματος όπως η Σερβία, η Ισπανία, η Γαλλία...
Ακόμη και η έλλειψη προετοιμασίας στο πνευματικό σκέλος, κάτι σημαίνει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη δυναμική και την ανωτερότητα του αντιπάλου. Κακά τα ψέματα. Αυτά τα παιδιά μας οδήγησαν μέχρι εδώ, αυτά τα παιδιά όρθωσαν ανάστημα στα δύσκολα, αυτοί έπεσαν χθες σε... τείχος που δεν μπόρεσαν είτε να σπάσουν, είτε να σκαρφαλώσουν.
Οι μετά Χριστόν προφητείες του καφενείου...
Αυτοί οι ίδιοι, όμως, είναι που αύριο το απόγευμα (17:00 ώρα Ελλάδας) θα διεκδικήσουν την επιστροφή στο βάθρο απέναντι στη μεγάλη έκπληξη της διοργάνωσης που ακούει στο όνομα Φινλανδία. Κι όλοι εμείς που από χθες βράδυ, αρχίσαμε τις μουρμούρες, τις γκρίνιες, τα αναθέματα και τις αναλύσεις της πλάκας, ας σκεφτούμε:
Υπάρχει κάποιος που να ήθελε περισσότερο από τον κόουτς και τα παιδιά του να φτάσουν την Ελλάδα ως την κορυφή του μπασκετικού Ολύμπου; Υπάρχει κάποιος που θέλει περισσότερο από αυτούς να φορέσουν με περηφάνια στο στήθος ένα μετάλλιο, έστω και το χάλκινο και να κάνουν μαζί τους όλη τη χώρα να σηκωθεί λίγο ψηλότερα;
Ας μη δηλητηριάζουμε για άλλη μια φορά αυτό που πραγματικά αγαπάμε. Ας μην ψάχνουμε διαρκώς γι' αυτό που δεν έγινε, για το ποιος έφταιγε, για εκείνον που δεν... έπαιξε, αλλά αν έπαιζε θα ήταν ο... καλύτερος (στο μυαλό και στην ασχετοσύνη μας). Ας σταθούμε σε ό,τι έγινε κι ας δώσουμε τα credits που πρέπει σε εκείνους που ξεπέρασαν τις προσδοκίες πριν από το ξεκίνημα του τουρνουά. Ας τους στείλουμε όλη τη θετική μας ενέργεια για να πετύχουν κάτι που... κυνηγάμε -όλοι μας- εδώ και 16 χρόνια.
Αυτά τα παιδιά, με τα σωστά και τα λάθη τους, έφτασαν όσο πιο ψηλά μπορούσαν. Πιθανότατα να φτάσουν ως το βάθρο, κάτι που ελάχιστοι περίμεναν κι ακόμη λιγότεροι στοιχημάτιζαν πριν από το πρώτο τζάμπολ. Ας βάλουμε όλοι στο μυαλό μας ότι ο αθλητισμός θέλει και καρδιά. Η Ελλάδα απ' αυτήν έχει περίσσευμα κι ας σταθούμε στο πλευρό αυτής της ομάδας για να πετύχει ξανά αυτό που κυνηγά από το 2009. Ενα μετάλλιο που μπορεί να είναι χάλκινο, αλλά για τη συνολική προσπάθεια, στο τελικό ισοζύγιο θα βαρύνει όσο το χρυσό!
